ZSU-23-4 "Szyłka" został wprowadzony do uzbrojenia
Wojska Polskiego w drugiej połowie lat sześćdziesiątych. Służy do
zwalczania celów powietrznych, poruszających się z prędkościami do 450 m/s
na wysokościach od 100 do 1500 m i w odległości do 2000 m.
Jest wykorzystywany do obrony obiektów, kolumn wojskowych
(w marszu i na postoju) oraz pododdziałów poruszających się w szykach bojowych
na polu walki, głównie przed atakami z powietrza.
W skład zestawu wchodzi:podwozie gąsienicowe transportera opancerzonego
GM-575.
Cztery 23 mm sprzężone armaty automatyczne AZP-23(pierwsze tego typu rozwiązanie
na świecie w szybkostrzelnych armatach instalowanych na pojazdach)
Zestaw prowadzi ostrzał krótkimi seriami(10 strzałów na lufę) lub, przy celach
szybko się poruszajcych, długimi (50 strzałów na lufę)
Działa są zamontowane na zewnątrz przedziału bojowego w celu ochrony
załogi przed gazami prochowymi, chłodzone cieczą,
umieszczone w obrotowej wieży. Automatyka działek opiera się na zasadzie
odprowadzania części gazów prochowych przez boczny otwór w lufie. Amunicja
dosyłana jest w taśmach z rozdzielnymi ogniwami.
Zasięg radaru przekracza 20 km; antena jest składana podczas przemarszów.
Kadłub zestawu jest spawany z płyt pancernych, z przodu znajduje się przedział
kierowania, po rodku przedział bojowy, a z tyłu silnikowy z czterosuwowym,
wysokoprężnym W6R o mocy 206 kW przy 2000 obr./min. Pojazd posiada zawieszenie
indywidualne na wałkach skrętnych.
System kierowania ogniem składa się z optycznego, przelicznika i układu stabilizacji
linii śledzenia celu oraz osi luf.
W przeliczniku, na podstawie parametrów ruchu celu, charakterystyki
balistycznej armaty i pogody, wypracowywane są kąty wyprzedzenia w
płaszczyżnie poziomej i pionowej. Dane te w postaci sygnału elektrycznego
przekazywane są do elektrohydraulicznych napędów naprowadzania. Parametry
te można ustalać automatycznie za pomocą radaru lub półautomatycznie przy
pomocy przyrządu optycznego.
Zestaw ZSU-23-4 wyposażony jest w układ stabilizacji położenia osi anteny
radaru i osi luf, dzięki czemu może zwalczać cele w ruchu. Załoga składa
się z 4 żołnierzy: dowódcy, celowniczego, operatora odległości i kierowcy.
ZSU-23-4 używany był w Afganistanie, Angoli, Algerii, Bułgarii,
Czechosłowacji, Egipcie, Etiopii, Finlandii, NRD, Indiach, Iranie, Iraku,
Jordanii, Północnej Korei, Libii, Mozambiku, Nigerii, PRL, Peru, Rumunii,
Somalii, Wietnamie, Jemenie, Jugosławii, na Węgrzech i Kubie.
Do strzelania używa się 23 x151 mm nabojów z pociskami:
odłamkowo-burząco-zapalająco-smugowymi (OFZT) o masie 188,5 g
przeciwpancerno-zapalająco-smugowymi (BZT) o masie 190 g
ZSU-23-4 wyposażono m.in. w:
Urządzenie ochrony przeciwatomowej i przeciwpożarowej.
środki obserwacji i łączności (telefon wewnętrzny R-124, radiostacja R-123).
Aparaturę nawigacyjną.
Opierając się na wynikach amerykańskich badań, w 1977 r. na uzbrojenie państw b.
ZSRR wprowadzono wersję ZSU-23-4M, w której zmieniono: stację radiolokacyjną,
przelicznik, ukł. wentylacji i osłonę działek.
Zastępowane są obecnie w wojsku rosyjskim przez system dwulufowy kal. 30 mm.
