półaktywnym sposobem naprowadzania (w końcowej fazie rakieta naprowadza
się na cel oświetlony wiązką radaru) i napędem rakiet. Start następuje po
uruchomieniu czterech silników startowych na stały materiał pędny,
rozmieszczonych na obwodzie kadłuba, po osiągnięciu odpowiedniej
prędkości włącza się marszowy silnik strumieniowy zasilany benzyną lotniczą.
Ten rodzaj napędu zapewnia duży zasięg lotu, lecz pomimo tego SA-4
jest klasyfikowany w ZSRR jako system średniego zasięgu.
Wchodzą w skład specjalnych rakietowych brygad obrony powietrznej
dyslokowanych na szczeblu frontu lub armii.
W skład batalionu wchodzą trzy samobieżne wyrzutnie na opancerzonych
podwoziach gąsienicowych (6 prowadnic startowych), radar przeszukiwania
przestrzeni powietrznej, radar do mierzenia wysokości lotu celu,
wóz z dźwigiem do ładowania rakiet na wyrzutnie i wóz dowodzenia.
Dodatkowe rakiety (po jednej) przewożone są na transporterach kołowych
Ural 375 ( 6 x 6 ).Ponowne załadowanie rakiet na wyrzutnię zajmuje 10-15 minut.
System SA-4 wprowadzano do uzbrojenia na początku lat sześćdziesiątych,
obecnie jest on już stopniowo wycofywany.
Podwozie wyrzutni ma na szczycie hydrauliczny "stół" obrotowy przewożący
dwa pociski. Silnik jest po prawej stronie, a pozostała przestrzeń jest wypełniona
przez załogę i elektronikę.
Zawieszenie składa się(z każdej strony): z siedmiu podwójnych kół z
gumowymi bandażami i czterech wałków skrętnych, koło napędowe
znajduje się z przodu a napinające z tyłu .
Pojazd posiada system ochrony przed bronią ABC i powietrzną filtrację
oraz noktowizory.
Wyrzutnia pocisków może obracać się 360 stopni wokół osi oraz podnieść
się(z pociskami) pod kątem 45 stopni.
